Pastaj çetniku përsëriti se do t’i vriste të gjithë në autobus nëse më vonë do të mësonte se kishte edhe një shqiptar. U ngrita dhe thashë: ‘Unë jam shqiptar!
Ajo ushtri më sulmoi ndërsa Vuçiç po bënte thirrje për një kryengritje
“Unë kisha besim te vetja, një burrë duhet të durojë. Pesë herë me dërguan në pushkatim, unë prisja që të më vrisnin, por nuk arritën të ma vrasin shpirtin. E dija vetëm se ata do të më vrisnin nëse e kanë planifikuar një gjë të tillë, nëse do të më torturonin, ata do të më torturonin “, tha Hajdar Doda, një burrë që i mbijetoi Ovcares, për Narod.hr.
Ata kaluan pesë ditë në bodrumin e MUP-it për aq kohë sa iu desh policisë për të kontrolluar historitë e tyre të pabesueshme. Ndërsa Vukovari ndërkohë u gjend në një mjedis të plotë, edhe nëse do të donin, ata nuk mund të largoheshin më nga qyteti dhe u bashkuan me Ministrinë e Brendshme. Nga një ushtar i APJ-së në vetëm disa ditë, Hajdar Doda u bë kështu një polic kroat dhe mbrojtës i Vukovarit, dhe ai qëndroi i tillë deri në rënien e qytetit, kur, nga ana tjetër, ai u bë një rob i ish-shokëve të tij. Në ndërkohë, ai u përpoq të depërtonte, por një nga shokët e tij ndaloi dhe ata e çuan atë në spital ku të gjithë mirëpritën ardhjen e ushtarëve të armikut.
– Isha i trembur. Ata na rreshtuan para spitalit me duar pas shpine, na kontrolluan dhe na hipën në autobusë për në Ovcara. Gjatë rrugës u ndalëm te kazermat. Morën disa njerëz nga lista dhe i rrihnin me tërbim, unë kurrë nuk kam parë një tërbim dhe urrejtje të tillë. Erdhëm në Ovcara, çetnikët hipën në autobus dhe u drejtoheshin mjekëve: “Ju jeni kasapët më të mëdhenj, dini se ku të prisni, sa fëmijë serbë keni therur?” dhe neveri të tjera.
Pastaj një çetnik, një serb i Bosnjës, hyri dhe pyeti nëse kishte shqiptarë në autobus. Doja të ngrihesha, por burri që ishte ulur pranë meje, Ivica Horvat, më mori dorën dhe pëshpëriti: ‘Hesht, çuno, mos u ço, ai do të të vrasë!’ Hoqa dorë. Pastaj çetniku përsëriti se do t’i vriste të gjithë në autobus nëse më vonë do të mësonte se kishte edhe një shqiptar. Pastaj u ngrita dhe thashë: ‘Unë jam shqiptar!’ Ai më shikoi dhe u përgjigj: ‘Ti je i imi!’ – Histori.Gjërat që ai nuk mund t’i imagjinonte as në makthin më të keq po shpaloseshin para syve të tij – kafaz, tortura brutale dhe rrahje. Ai pa nga dritarja e autobusit si si mbrojtës (luftëtarin) e plagosur kroat e njohu një mik i vjetër nga radhët e formacioneve paraushtarake serbe dhe e goditi në krahun e plagosur me një mbajtëse lopate. Të gjithë këta njerëz më vonë do të përfundonin të pushkatuar dhe të hedhur në gropën Ovcara.
I plagosur rëndë e rrahën pesëmbëdhjetë serbë
– Ata filluan të rrahin Petar Kushqeviqin nga Braçi, dhe ai bërtiti: ‘Mos, unë jam ushtar i Armatës Jugosllave, ustashët më kapën’. Ata panë me habi sepse ai e tregonte numrin e Postës ushtarake dhe të gjitha detajet nga Armata Jugosllave. Ai ishte vërtet me ne në Armatën Jugosllave, por ai nuk u dorëzua me grupin tim, por me të vërtetë u kap nga njerëzit tanë disa ditë më vonë, ai dhe dy të tjerë.Pastaj ata pyetën nëse kishte ndonjë tjetër prej nesh. Unë përsëri thirra. Duke kaluar pranë atij çetniku që më tha pak më parë se isha i tij, ai u kthye përsëri drejt meje, më përqafoi dhe më tha: ‘Kjo është dita që ti ke lindur përsëri!’. Kjo ishte hera e fundit që ai pa shokët e tij të tjerë, përfshirë Gojanin, njeriun të cilit i ishte dorëzuar. Trupi i tij nuk është gjetur deri më sot. Ata e çuan me sy të lidhur në një bodrum në Negoslavci. Tashmë ishte një polic i plagosur rëndë që e rrahën shumë pesëmbëdhjetë serbë.
Serbi nga Kosova
Na ruanin policia ushtarake, ndërsa na morëm në pyetje ‘udbashët’. Njëri ishte serb nga Kosova, ai dinte shqip, kështu që ai m’u drejtua në atë gjuhë. Ai tha të mos shqetësohemi, prano vetëm ‘sa fëmijë u vranë dhe sa gratë u përdhunuan nga kroatët’. E pashë me habi, çfarë fëmijë, çfarë grash, çfarë përdhunimesh dhe vrasjesh? Pastaj më rrahën, më thyen brinjët. Më pas më çuan në Topcider. Aty e kuptuan që isha një dezertor dhe se kisha ikur më parë. Sa dajakun e hëngra.Po prisnim një gjykatë ushtarake. Kam llogaritur që nëse me dënojnë dhjetë vjet, në moshën 29 vjeç do të jem i ri kur të dal. Sidoqoftë, ata më dënuan me pesë vjet dhe më transferuan në një burg civil, pas 14 ditësh shërbimi në Valjevo – na tregon Dodaj. Në ndërkohë, ndodhi një shkëmbim i madh i të burgosurve dhe ata morën gjithçka përveç Dodajt. Një nga rojet serbe, i cili kishte punuar më parë në Goli Otok, i tha: ‘ Këta të lanë?’. Pas 17 muajsh vetmi, autoritetet serbe nënshkruan një falje për të dhe më 21 nëntor 1993, ai më në fund u bë një njeri i lirë. Sidoqoftë, Dodaj u mbajt në burg për të paktën dy ditë të tjera sepse nuk ka vend nga Valjevo pa dokumente. Pastaj xhaxhai i tij nga Kosova erdhi ta merrte, e transferoi në Shkup dhe atje vëllai i tij erdhi ta marrë në një fluturim nga Zagrebi. Hajdar Doda, pas dy vjet e gjysmë, u kthye në shtëpi.
