At Ndue Kajtazi
Ne kujtim te tragjedise ne Meje
Ju vdiqet si heronj ,sa flamura kemi ne !Asnjë fjalë njerëzore nuk është e mjaftueshme që t’i shërojë plagët e zemrave dhe shpirtërat e thyer të familjarëve, të prindërve të viktimave, atyre që e derdhën gjakun dhe dhanë jetën në këtë vend, e për këtë vend. Por, Fjala Hyjnore dhe besimi se ata prehen në paqë dhe e gëzojnë atëdheun qiellor në Zotin në amshim, e ne falë gjakut të tyre gëzojmë lirinë, mendojmë se sado pak është ngushëlluese për secilin prej jush. Fjalët tona kur ne ju flasim të vdekurve, janë fjalë të vdekura, e kur të vdekurit na flasin ne të gjallëve, atëherë fjala e tyre është e gjallë. E të vdekurit flasin kështu:- Ne jetuam si njerëz e vdiqëm si heronj;
– Ne jetuam me dashuri, mos jetoni me urrejtje;
– Ne e dashtëm këtë tokë, duajeni edhe ju;
– Ne e ëndërruam lirinë, ju ta gëzoni atë e ta ruani atë;
– Ne e dashtëm Kosovën, ju mos e shkatërroni;
– Ne emrin shqiptar lart e ngritëm, ju mos e përbuzni;
– Ne heronjtë e burrat si Kastrioti i nderuam, ju mos i shkelni;
– Ne u sakrifikuam për familjet tona, ju mos i sakrifikoni ato për neve;
– Ne nderuam nënën e çdo kujt, mos na e shani nënën tonë;- Ne vdiqëm për tokën tonë, ju mos vdisni për tokat e huaja;
– Ne ishim të një gjaku, ju jeni të një gjaku;
– Ne ishim të një fisi, ju jeni të një Kombi;
– Ne kishim një Flamur, sa flamuj keni ju?
– Ne vdiqëm bashkë, u varrosëm bashkë, myslimanë e të krishterë, ju të jetoni bashkë, të gëzoni bashkë, të festoni bashkë, Bajram e Pashkë;
– Ju të jetoni si njerëz, të jetoni si vëllezër. Ky është heroizëm.
