Afrim Musliu, Suedi
Gjatë historisë sonë sa të bujshme, aq edhe të dhimbshme, i kemi pasë disa lëvizje kombëtare të cilat i kanë bashku shqiptarët në qëllimin tonë imperativ për të u vendosur në hartat e popujve të organizuar europian si komb i lirë e si shtet kombëtar.
Asnjëherë me qëllime ekspansioniste, por çdoherë me qëllim të çlirimit nga robëria e perandorive dhe sunduesëve të lloj-llojshëm të cilët i’a mësynin trojeve tona me qëllimin e tjetërsimit, asimilimit dhe zhdukjes së shqiptarëve në trojet dhe nga trojet e tyre.
Filloi me Kuvendin e Lezhës nga Gjergj Kastrioti në vitin 1444, vazhdoi me Lidhjen e Prizrenit në vitin 1878, pastaj edhe me Lidhjen e Dytë të Prizrenit në vitin 1943. Si vazhdimsi e Lidhjes së Parë dhe të Dytë të Prizrenit, u formua edhe Lidhja Demokratike e Kosovës në vitin 1989 të cilës i priu Ibrahim Rugova me qëllim për ta ruajtur kombin dhe territorin shqiptar të Kosovës dhe jo vetëm, e që ishim nën sundimin e një krijese artificiale jugosllave e cila ishte në fillimin e shpartallimit të saj.
Të gjitha këto lëvizje kombëtare shqiptare u formuan në çdo periudhë kur krijohej ndonjë rend i ri botërorë me qëllim të ruajtjes, zhvillimit, përparimit, dhe avancimit të çështjes kombëtare.
Kurrë në asnjë rast nuk është theksuar ndonjë fe e caktuar për të çuar përpara çështjen tonë kombëtare, por është theksuar vetëm kombi. Dhe, i’a dolëm! I’a dolëm sepse ishim të bashkuar si komb, pavarësisht besimeve fetare, të cilat te kombi ynë edhe ashtu çdoherë ishin të pranishme si diçka dytësore dhe vetëm si një nyansë e hollë e ngjyrimit fetar. Asgjë më shumë.
Islami politik i cili që nga vitet e 1990-ta në mënyrë sistematike filloi të përhapet në krejt botën, sidomos pas vitit 2000 mori hov të madh kryesisht me ndihmën e Turqisë së Erdoganit , ku edhe e krijuan bazën kryesore organizata islamiste “Vëllazëria Myslimane” dhe jo vetëm ajo. Kjo vërshimë e frymë e keqe religjioze nuk i la të paprekura as trojet shqiptare. Në mënyrë siatematike kanë punuar në riosmanizimin dhe islamizimin ekstrem të shqiptarëve , duke e mbjellë një islam radikal e të paparë më herët në trojet tona. Duke e xhamizu vendin me program të detajuar në çdo cep të trojeve tona etnike. Kur e forcuan bazën e tyre tek shqiptarët, atëherë filluan të na imponojnë traditat dhe kulturat e ndryshme aziatike, e që ishin në kundërshtim të madh e drastik me traditën dhe kulturën mijavjeçare shqiptare dhe atë europiane.
Aq keq filluam të katandisemi, saqë edhe emrat e huaj aziatikë, më konkretisht, emrat turko-arabë, fillzan të rikthehen në pagëzimet e të posalindurëve shqiptarë, një dukuri e cila ishte në zhdukje e sipër tek ne që nga vitet e hershme të 1960-tave.
Aq shumë i futi rrënjët islami politik e radikal tek shqiptarët, saqë filluan edhe t’i regrutojnë të rinjtë shqiptarë e t’i dërgojnë të luftojnë për luftërat e shenjta islamike, apo siç e quanin ata, “për Tokën e Shamit”, që në një qarkore të BIK-ut të lexuar nëpër të gjitha xhamitë e Kosovës në fillim të korrikut 2012, u quajt “tokë aq e rëndësishme për Allahun”.
Mirëpo, nuk mungonin as regrutimet e të rinjëve shqiptarë edhe për grupe e celula të ndryshme terroriste islamike nëpër vende të ndryshme euro-perëndimore me qëllim për t’i sulmuar popujt e lirë dhe domokracinë perëndimore. Në Kosovë, si shtet i ri nën – Europë e ende i pakonsoliduar në plotni, klasa politike filloi të i japë terren dhe pushtet islamit politik e radikal në vend, qyshë kur i lejuan të përfshihen në qeverisjen e vendit në vitin 2011. Atë kohë edhe u intensifikua me të madhe riosmanizimi dhe xhamizimi i Kosovës. Radikalizmi islamik mori hov aq të madh, saqë po atë vit tentuan të krijojnë edhe kalifat me anë të një revolucioni islamik. Pas asajë tentative, me urdhër të çliruesëve, krijuesëve dhe gardierëve të shtetit të Kosovës, shteti i bëri disa arrestime të imamëve dhe eksponentëve të islamit radikal, mirëpo, në anën tjetër, i dha edhe më shumë pushtet BIK-ut dhe krerëve të BIK-ut, si dhe dosa partive politike të cilat në territorin e Kosovës zhvillonin një politikë të kryeislamistit politik, presidentit turk, R. T. Erdogan.
Politikanët e pandërgjegjshëm filluan të bëjnë kalkulime me qëllim të përfitimit të votave dhe ruajtjes, gjegjësisht marrjes së pushtetit me vota të qarqeve islamiste të cilët ishin në rritje e sipër, pa i pasë parasysh pasojat politike për shtetin më të ri të Europës dhe kombin shqiptarë në atë vend. Atëherë edhe filloi flirtimi i klasës politike me atë të ashtuquajtur “komunitet mysliman” për të joshur votat e tyre. Me këtë qeverinë aktuale, islami politik e radikal si dhe riosmanizimi i Kosovës mori hov edhe më të madh kur i fitoi votat e “komunitetit myslimanë” duke i’u premtu lejimin e bartjes së shamisë nëpër shkolla, luftimin e islamofobisë dhe stigmatizimin e fesë islame, si dhe lidhje më të fuqishme me Turqinë dhe vendet islamike.
Pra, premtoi politikë tipike izetbegoviçiane e vetëshkatërruese në zemër të Europës.
Atyre që punojnë në asimilimin dhe tjetërsimin e shqiptarëve i’u dha hapsirë edhe më të madhe për të vepruar drejtë një krijimi të një kalifati në Kosovë. Vendin e devijuan tërësishtt nga orientimi perëndimorë. E përafruan vendin me Turqinë dhe vendet lindore. Si shkas i tërë këtyre zhvillimeve të lartëpërmendura që e forcuan islamin politik e radikal dhe që i dhanë aq shumë pushtet, hiç më pak edhe duke i lejuar dhjetra pjestarëve të islamit radikal të marrin rol vendimmarrës në legjislacionin dhe ekzekutivin e shtetit të Kosovës, u krijua një lëvizje e re kombëtare, Lëvizja e Deçanit.
Lëvizja e Deçanit u formua si lëvizje kombëtare, jo si lëvizje fetare. U formua si vazhdimsi e lëvizjeve kombëtare që gjatë historisë u formuan për të vetëdisuar kombin shqiptarë në frymën kombëtare para çdo rendi të ri botërorë. Të vetëdisimit të shqiptarëve që të mbesim në orientimin tonë perëndimorë dhe vlerave perëndimore. Shkëputja nga besimi i radikalizuar islamik, i paparë më herët në trojet tona, ishte njëra nga mënyrat e vetëdijësimit kombëtar dhe largimit nga vlerat e prapambetura lindore, ku shumë shqiptarë çdo ditë e më shumë orientoheshin si pasojë e ndikimit dhe pushtetit të islamit politik dhe rritjes së ndikimit aq të madh të Turqisë në politikën e shtetit europian të Kosovës.
Pse me u thye Lëvizja kombëtare Deçanit?
Tani, pas këtij historiku të gjërë më lartë, po dal në temën kryesore të këtij shkrimi.
***
Rezervat e mia i kam shfaqur kur disa individë filluan ta deformojnë dhe devijojnë qëllimin kombëtar të Lëvizjes së Deçanit duke bërë thirrje në mënyrë populliste për me u pagëzuar në Kishën Katolike.
Atëherë fillova të pyes se kë e përfaqësojnë ata individë të cilët dolën krejtësisht në kundërshtim me Deklaratën e Lëvizjes së Deçanit.
Dikur vonë e kuptova se ata vetëm thirreshin në Lëvizjen e Deçanit dhe se nuk vepronin konform Deklaratës dhe qëndrimeve të Lëvizjes së Deçanit, e që është braktisja e fesë islame si mënyra më e nevojshme për luftimin e islamit politik e radikal që po bëhet çdoherë e më i pushtetshëm në Kosovë. Vepronin si kapuç mbi kapuç. Secili filloi t’i jipte vetës të drejtë të thirret në Lëvizjen e Deçanit.
Këto ishin sjellje tipike të elementëve destruktivë që hyjnë me tendenca personale dhe/apo shkatërruese në çdo organizim me qëllim të mirë kombëtar. Ishin veprime të cilat nuk ishin të panjohura për mua që isha aktiv në shumë organizime të ndryshme kombëtare për këto afro 30 vite në mërgatë.
Megjithatë, unë i përgëzoja dhe uroja çdo pagëzim në fenë katolike, si zgjedhje e tyre personale në bazë të vullnetit të tyre shpirtërorë, edhe pse e dija se po bëjnë hop ende pa kërcy gardhin!
Dje, dolën disa individë dhe e thyen Lëvizjen e Deçanit , duke u quajtur si Lëvizja për rikthim.
Rikthim në çka?
Pavarësisht se si kanë dëshirë ta quajnë përqafimin e besimit katolik, ajo në realitet nuk mund të quhet “rikthim”. Sëpaku mbi shtatë gjenerata ishin në fenë islame. Disa ndoshta edhe më gjatë. Shumë prej tyre janë edhe fëmijë apo nipa të hoxhallarëve dhe praktikues aktivë të fesë islame me gjeneratatë tëra. Atëherë, assesi ajo nuk mund të quhet rikthim, por është konvertim klasik. Ato pamje nga pagëzimet ku personi hynte në kishë, e vendoste një shall të bardhë mbi supe, një nun i’a vendoste dorën në krah gjersa prifti i derdhte ujë të shenjtë në maje të kokës, dhe, personi menjëherë më pas dilte në opinion dhe paraqitej më katolik se Papa.
Ato pamje i bënë për të qeshur secilin që ka sado pak njohuri religjioze. I bënë për të qeshur edhe vetë ata priftërinjë që e kryenin ceremoninë e pagëzimit, sepse e dinë se konvertimi në katolocizëm është një proces që zgjatë deri në dy vite. Procesi fillon duke shkuar regullisht çdo të diele në ligjerata apo biseda të mësimit për katolicizëm tek një prift apo diakon. Pra, personi angazhohet gjatë një meshe në Kishë si katekumen (shq. nxënës apo dikush që mësohet) dhe si kandidat i pagëzimit. Më pas e zgjedhë një nun i cili e udhëzon dhe e ndihmon personin në rritjen e tij në jetën kishtare. Tek pas tërë ati procesi që zgjatë afro dy vite, personi mundet të pagëzohet gjatë një meshe në Kishë. Tek atëherë Kisha Katolike e pranon në gjirin e saj si katolik.
