Mevi Rafuna
Janë mijëra duar që kurrë nuk arritën ta prekin qiellin
janë mijëra ëndrra që u shuan
janë mijëra fëmijë që nuk u rritën
Jo pse nuk deshtën të rriten
por nuk i lanë të rriten
Me gjakun e tyre barbarët shuanin etjen e marrëzisë
Gjak shqiptari i njomë, kërkohej
Zhdukje e një kombi predikohej
Donin të na zhduknin pragun, vatrën
Të na i digjnin djepat
Të na linin pa varre
As qyqet nuk vajtonin
Edhe ato i vranë
S’kishte kush ta vajtonte këtë tragjedi shekullore
Edhe nënave ju shterroi zëri
Nga vuajtjet e mishit dhe shpirtit
