Kryeministri i Serbisë, Vladan Gjorgjeviq, në librin “Arnautët dhe Fuqitë e mëdha” (1913), projekt gjenocidi, shkruan edhe për “daljen në skelet e motshme të Durrësit dhe të Lezhës”.
Ja copëza nga botëkuptimi politik i serbit Gjorgjeviq, të shkruara që në vitin 1913:
“Né qofté se Austria ngulë kambë që vetém me nji Shqipni autonome mund t’i sigurojé interesat e saj né kété vénd, e né qofté se, tue u mbéshtetun në fuqin e armévet, edhe mbérrin kétij qéllimi, atéhere Sérbisë do t’i pritej udha pér me dalé né det dhe sérbét do t’ishin té shtrénguem me qénë anmiq pér vdekje t’Austris.
Sérbia, pér zhvillimin ekonomik té saj, ka nevojé té domosdoshme pér nji shtek né det. As pér shtete ma té mëdha e ma té pasuna se Sérbia nuk asht pun’ e vogél me qéné kryeképut i damé e i vequem prej detit.
Nji shtek në det äsht pa dyshim nji kusht gjallénuer pér Sérbinë. Né kété qashtje s’ka formula as shpérblime mbi té cilat mund té flitet. Se sa i a ngiit dorén Austria Sérbisë në qäshtje ekonomike, e kallzon mä sé miri kundérshtimi i hapét i saj pér ndértimin e hekurudhés s’Adriatikut, projektuem shumé pérpara ndodhivet té fundme në Ballkan.”
Është me rëndësi të rianalizohet ky libër-politik, programorë e dokumentar, sepse këtu bindemi se që nga viti 1913 e deri më sot, politikat zyrtare serbe ndaj kombit shqiptar, janë të pandryshuara e aq edhe të njëjta.
Edhe sot po flitet për “koridore serbe për dalje në det”, përsëri po flitet për “Minishengen” (made i Serbia) për dëpërtim në portin e Shën Gjinit e të Durrësit, përsëri në agjendë është copëtimi ekonomik e teritorial i Kosovës, mu sikurse në vitin 1913.
